Zo af en toe komen we iets tegen wat ons hart raakt, je goed laten voelen, laat lachen. Het kan een boek zijn, een liedje op de radio, een artikel in een tijdschrift of iets op televisie. Een jaar geleden zag ik de eerste aflevering van Friday Night Lights op televisie en ik was fan. Ik keek het bijna religieus iedere week. Nu ben ik een sportfan, wat helpt. Maar ik kan niet goed uitleggen wat het is maar er was iets in de manier waarop in deze serie de levens van een kleine gemeenschap in het plaatsje Dillion wordt getoond dat er voor zorgde dat ik bleef kijken. De lijm in deze gemeenschap is Football. Op het eerste gezicht een sterke gemeenschap maar ook heel teer als je wat dieper kijkt. Ze durven hele controversiele onderwerpen aan te snijden die echt zijn, niet alleen in Amerika.

Ik ben echt verbaasd dat deze serie nog geen grote prijs heeft gewonnen want de cast het script en de acteurs zijn fenomenaal. Deze serie is niet aangeslagen hier (verkeerde uitzendtijden en de verkeerde zender RTL8) en dus is het nooit tot een tweede, derde of het vierde seizoen gekomen. Maar ik heb de afleveringen opgenomen en via het Internet heb ik de rest gezien. Iedere herhaling die ze hebben uitgezonden afgelopen jaar heb ik gekeken omdat ik er geen genoeg van kan krijgen. Zo goed is het! Ik heb het boek waarop de serie is gebaseerd, ik heb de orginele film gezien en ik heb de herkenningstune als ring tone op mijn telefoon (ik maak geen grap).

Dus als je de kans heb kijk het dan van het begin tot het einde en dan? Kijk het opnieuw (net zo als ik vandaag). Neem het tot je want dit is een serie die ons iets kan leren. Namelijk de verbindende kracht van sport.

Er zijn tijden dat ik er niet aan denk maar zo af en toe komt het bij me op. Hoe hebben we ooit geleefd zonder het Internet, mobiele telefoons, Ipod of een laptop? Kun je het nog herinneren die eerste jaren op het Internet dat je moest inbellen via een modem? Of die eerste mobiele telefoon die zo groot was als een koelkast, de walkman of een Commador 64? Ah het leven was goed!

Maar van al deze dingen ben ik nog het meeste blij met het Internet. Blij omdat ik kan delen, kopen, geven of vinden. Het Internet is een fantastische plek om inspiratie op te doen voor fotografen om te zien wat andere fotografen hebben gecreeerd en daar weer van te leren. Daarom ga ik op regelmatige basis laten zien wie mij inspireren en waarom.

Ik wil graag starten met een van mijn favoriete fotografen Bruce Weber. Hij is geboren in 1946 in Greensburg Pennsylvania en is een van de grootste fashion fotografen maar ook een videograaf, regisseur, mode ontwerper, auteur. In het kort een multi talen. Een fotograaf met een passie voor zwart wit. Een fotograaf die als geen ander de menselijke anatomie laat zien. Hij is een van de eerste fotografen die schaars gekleden mannen en vrouwen introduceerde voor reclame campagnes van Calvin Klein, Karl Lagerfeld en Versace. Hij heeft in veel bladen gestaan zoals Vogue, Vanity Fair en nog veel meer. Hij heeft heel wat bekende mensen gefotografeerd, modellen, muzikanten en athleten. En zijn werk was een belangrijke inspiratie bron voor regisseur Tony Scott toen hij Top Gun maakte. Iets wat ik niet wist tot in een aantal jaren geleden de special edition DVD kocht en een interview op de DVD zag van Don Simpson en Jerry Bruckheimer. Ze vertelde dat een fotoboek van Bruce Webr de inspiratie was geweest om dezelfde sexy look in de film te gebruiken. Ze toonde een foto als voorbeeld en je kunt je voorstellen hoe verrast ik was toen ik ontdekte dat ik die specifieke foto ergens in mijn huis had! Die foto kocht toen ik een jaar of 17 was. In de Expo winkel in de Kalverstraat. Ik heb het destijds in een lijstje gedaan omdat het me geloof het of niet me deed denken aan Top Gun (zelfs na 20 jaar kijk ik er nog iedere keer naar ik geef het toe), zonder te weten dat het werkelijk een inspiratie bron was voor de film.

Ik holde door mijn huis want ik moest die foto vinden. Ik zocht en vond mijn oude schoolagenda met al mijn zwartwit briefkaarten die ik spaarde. Maar deze foto zat er niet bij. Waar was die kaart? Hij kon niet weg zijn. Ik ging achter mijn bureau zitten wat teleurgesteld, geen idee waar die kaart kon zijn. Had ik een plek gemist? Ergens vergeten te kijken? Ik staarde met een lege blik naar mijn beeldscherm, mijn ogen gleden langzaam af in het niets en toen gebeurde het. Ik zweer het, daar was het, naast mijn beeldscherm, nog altijd in het glazen wissellijstje. De foto van de Butterfly Beach Parking Lot. Waarom had ik niet eerder gezien? Een zucht van verlichting verliet mijn lippen en mijn hart miste een slag terwijl ik de foto oppakte en er naar staarde. Ik zei iets hard op. Die mooie foto met drie jonge goedgetrainde mannen, in een jaren 60 auto. Die een beetje relax onderuit, in de late hete namiddagzon hingen.

Ik ging meteen op Internet kijken naar de fotografie van Bruce Weber. Hij heeft zoveel gemaakt. Niet alleen zwartwit, niet alleen foto's van welgetrainde mensen, fotomodellen of beroemdheden maar ook van zijn honden, het straatleven van Detroit en Liberty City. Ik houd van zijn zwartwit fotografie en bewonder de manier waarop hij kleur gebruikt, op een wat vervaagde manier waardoor de foto's een oude uitstraling krijgen.

Om te laten zien wat ik bedoel laat ik een aantal foto's van Bruce Weber zien copyright by Bruce Weber.

Afgelopen weekend ben ik naar Brussels geweest met de Thalys. Wat een geweldige manier om te reizen! Binnen 1,5 uur was ik op de plaats van bestemming terwijl ik twee drankjes kreeg, een kleine snack, een comfortabele stoel en gratis Internet! En dat alles voor een betaalbare 39 euro. Mijn man was al in Brussel dus ik had aan een enkeltje voldoende. Het mooie was dat ik niet hoefde in te checken, geen wachtrijen niets alleen van te voren een stoel reserveren. Ik was 5 minuten voor vertrek op het peron en dat was voldoende.

Maar Brussel is niet de enige plek waar het afgelopen half jaar zijn geweest voor zaken of plezier of beiden. We zijn naar Benelup in Spanje geweest, Berlijn, Las Vegas, Lissabonl, Funchal Madeira en nu Brussel. Ik realseer me dat ik erg bevoorrecht ben dat ik al deze verschillende plekken heb mogen bezoeken.

Ik houd ervan om allerlei verschillende plaatsen te bezoeken om te zien hoe mensen leven en hun omgeving. Ik neem altijd een camera mee en probeer de verschillende plaatsen vast te leggen maar meestal als ik reis dan ben ik de toerist. Dus ondanks dat ik mezelf heb beloofd verder te kijken dan de toeristitsche attracties kom ik toch meestal thuis met je raadt het al de toeristische attracties.

Goed ik ga nog een poging wagen op onze volgende trip naar Lissabon of Hong Kong.

Hierbij een aantal reis foto's.

Toen ik begon met fotografen waren mijn belangrijkst onderwerpen landschappen, stillevens, interieurs. Dingen die niet bewegen. Waarom? Dan kon ik niet falen, dacht ik. Een landschap is er gewoon, net als een stilleven. Ik hoefde alleen maar met de omstandigheden omgaan (licht of donker, zon of bewolking, etc), maar mensen dat is een heel ander verhaal althans dat dacht ik.

En in het begin was dat ook zo. Mensen zijn soms onvoorspelbaar en ik best bang om goede aanwijzingen te geven, aan te geven wat ze moesten doen, kijken, waar ze moesten gaan staan. Ik had geen idee wat ik moest zeggen. Maar het mooie van werken met mensen is dat er interactie is, dat we op elkaar reageren. En zo creeeren we chemie, magie en dat is wat we vastleggen in een foto.

Sinds ik daar achter ben, verkeer ik portrait mode. Niet alleen in de wijze waarop ik mijn camera vasthoud maar ik werk letterlijk in portrait mode. Op zoek naar de uitdrukking, die blik, de glimlach in hun ogen. En dat is wat ik wil overbrengen in mijn foto's.

Maar ik laat je zien wat ik bedoel met de glimlach in de ogen.

Ik ben naar een seminar geweest dit weekend over Photoshop en Lightroom (bij Calumet). Ik ben weg van de Adobe applicaties omdat de mogelijkheden letterlijk eindeloos zijn. Lightroom is een geweldig tool en eenvoudig in het gebruik voor fotografen om te helpen met je workflow. Het helpt met het organiseren en structuren als ik in Library mode werk. terwijl ik in development mode mijn foto's kan ontwikkelen. Het mooiste is dat de orginele foto nooit wordt aangetast ondanks alle bewerkingen en je kunt altijd terug naar het origineel. Iets wat makkelijk fout kan gaan als je in Photoshop werkt. Dus een hele geruststellende gedachte. Maar Photoshop daarentegen is een hele eigen wereld die nog al beangstigend is. De Adobe producten integreren volledig over alle producten heen en kan je helpen bij het beste uit je foto's te halen. Om een middelmatige foto om te toveren naar een geweldige foto.

Toen ik naar het seminar ging dacht ik dat ik deze tools aardig kende, nou mis, helemaal mis. Als ik 1% van de mogelijkeheden ken dan is het veel. Ik was onder de indruk hoe een zwart wit foto omgetoverd kon worden naar een realistische kleurenfoto. Ik was meteen gemotiveerd om aan de slag te gaan. Om erin te duiken en te zien wat er allemaal mogelijk is. Onmogelijk ik weet het maar zo zit ik in elkaar. Ik wil alles weten, alles opnemen als een spons. Ik kan niet wachten. En inderdaad aan het eind van de avond was ik allelei tips and tricks aan het toepassen die ik in het seminar had gezien.

Ik realiseerde me dat er geen betere manier is om creativiteit, inspiratie, leren, geven en nemen aan te wakkeren door nieuwe dingen te proberen. Te zien wat er te leren valt door te investeren in mijzelf door boeken te lezen, naar seminars en workshops te gaan. En daarna op zoek te gaan naar die ene foto die gered moet worden. Soms wil ik alleen maar de magie vangen door een foto te maken maar niets geeft meer voldoening als ik zelf die magie tot leven kan wekken. Dat is wat deze tools doen.

Maar het begint allemaal bij inspiratie, zo zie hier de basis van mijn workflow.

Ik ben een zomerkind geboren in de lente. Geef me zon, geef me een strand en ik ben tevreden. Ik kan eindeloos naar de zee staren en mezelf verwarmen met de stralen van de zon. De kracht van de zon laat me iedere vezel in mijzelf voelen. Het is mijn afkomst ik kan er niets aan doen. Met voorouders die van warmere plekken op deze aarde kwamen is dat misschien wel de reden waarom ik niet begrijp waarom we winters hebben. Waarom er zoveel plekken zijn waar ze nog nooit een sneeuwvlok van dichtbij hebben gezien en wij dat niet het hele jaar hebben. Ondanks dat ik hier geboren ben en mijn hele leven heb gewoond kan ik maar niet aan de kou wennen. Maar dit plekje verruilen voor een warmere plek is geen optie want hier is mijn thuis. En ondanks dat ik een miljoen redenen kan bedenken om de kou te ontvluchten er is een reden waarom ik de kou omarm en dat is mijn haard. I hou ervan om voor de haar te zitten. Zodra de temperatuur daalt begin in mijn houtblokken te slepen om een vuur te maken. Om die warmte om me heen te voelen. Met ieder blok dat ik op het vuur gooi slaak ik een zucht van tevredenheid net zolang tot de kamer zo warm is als een oven en mijn man me aankijkt met een blik die zegt, je hebt het weer gedaan. De kamer zo warm gestookt dat als ik mijn ogen sluit ik in slaap val op de bank.

Maar zeg eens eerlijk kun je de warmte al voelen?

Iedereen heeft een rol in het leven, die van een fotograaf is meestal achter de camera om andere vast te leggen. Het is een fijne plek daar zo achter de camera. Geen zorgen hoe je haar zit of wat je moet aantrekken (niet helemaal waar natuurlijk) en hoe je in de camera moet kijken. Nu moet ik zeggen dat ik het achter de camera soms net zo intimiderend vind als ervoor. Om aan de verwachting van de gefotografeerde te voldoen kan voor een hoop stress zorgen. Want wat er ook gebeurd falen is geen optie.

Maar hoe voorkom je falen? Allereerst door met goede apparatuur te werken. Dat voorkomt al de helft van alle problemen. Kom voorbereid, dus zorg voor een backup camera, formateer al je geheugenkaarten in je camera en zorg dat je batterijen volledig zijn opgeladen en zorg dat je daar ook een backup van hebt. Het klinkt allemaal simpel en recht toe recht aan en dat is het ook

Maar goed waar was ik gebleven? Oh ja, als fotograaf ben je zelf voor de lens te vinden. Je kunt je voorstellen dat zelf voor de camera staan me een beetje ongemakkelijk is voor mij. Met de timer wilde ik een foto maken die laat zien wie ik werkelijk ben. Een vrouw, een echtgenoot, een zus, een vriendin, een project manager, een fotograaf een schrijver. Dat zijn natuurlijk allemaal labels die ik kan opplakken maar niet zoveel zeggen.

Dat is ook niet wie ik werkelijk ben. Nee mijn ware ik is simpel. Ik ben een ziel een bundel van licht.

Ik hoop dat je dat kunt zien.

Fotografie is iets magisch, ik vertel niets nieuws. Ik weet het al sinds ik mijn eerste camera kocht begin jaren '80. Een Practica camera waar alles handmatig ingesteld moest worden. Als ik een goed belichte foto wilde duurde het me rustig een week omdat voor elkaar te krijgen. Om je een idee te geven hoeveel makkelijker het is geworden voor fotografen sinds we digitaal zijn gegaan. Een foto maken was hard werken en als die foto er dan mooi kwam te zien was dat ware magie. Na de Practica kreeg ik een Canon EOS650 van mijn vader. Een geweldige camera die ik nog steeds heb na 20 jaar. Met een nieuwe batterij doet hij het nog prima. De foto's werden beter met deze camera maar ik had nog steeds geen idee wat ik deed. En het nadeel was dat ik moest wachten op het resultaat. Soms dacht ik een fantistische foto te hebben gemaakt die vervolgens helemaal niet leek of de foto die afgedrukt voor me lag. Met de kost van de digitale camera dacht ik dat achter me te hebben gelaten. Nu zou ik mooie foto's gaan maken. Het was niet zo eenvoudig. Nee, het heeft me een aantal jaar gekost om de foto's te maken die ik wilde. Ik heb eindeloos veel boeken en tijdschriften over het onderwerp gelezen. Ik heb en lees nog steeds veel Blog's van andere fotografen om te ontleden hoe zij hun foto's maken.

Maar hoe heb ik het geleerd? Allereerst ben ik weer naar school gegaan en heb de basis opleiding van de Foto Academie gevolgd. En dat heeft goed voor mij gewerkt. Ik had met mezelf afgesproken dat ik pas nieuwe apparatuur zou kopen als ik mijn huidige camera goed onder controle had en dat is gelukt. Tijdens de basis opleiding mochten we onze foto's alleen in zwart wit presenteren. In eerste instantie was ik teleurgesteld. Waarom alleen in zwartwit? Natuurlijk had dit alles te maken met het goed leren beheersen van de basis en ik moet bekennen dat ik na deze opleiding weer verliefd ben geworden op zwartwit.

Ten tweede heb ik geleerd dat fotografie alleen geleerd kan worden door te oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Om het resultaat te behalen waar je naar streeft moet je die camera uit je tas halen en foto's maken. Bevries die 1/400ste van een seconden en leg die magie vast. Maakt niet uit wat het is. Dingen, landschappen, mensen het maakt niet uit. Laat je kinderen, je man of vrouw model staan om het te leren. En als je digitaal schiet dan kun je het altijd nog weg gooien en over nieuw beginnen.

Met een groep uit mijn klas van de Foto Academie komen we ng regelmatig samen om te oefenen, leren en natuurlijk plezier te maken. We maken opdrachten die buiten onze comfort zone liggen en dat is ook iets wat je kan proberen. Wat zou je graag willen fotograferen maar is iets wat je niet snel zou doen? Pak je camera en ga er op af. Geef jezelf een opdracht.

A group of my class at the Foto Academy still get's together to pratice, learn and off course have some fun. We have assignments to get us out of our comfort zone which is something you can try. What does not feel comfortable to you but is something you really want to shoot. Take your camera and go for it. Go on give yourself an assignment.

Een opdracht in onze club is het creeeren van de stilleven in de stijl van de oude meesters. Natuurlijk moet ik daar een voorbeeld van geven. Bij deze mijn stilleven.

Ik Karin al meer dan 8 jaar. Nu ze in verwachtin is van haar tweede kindje en haar dochter als kool groeit leek het me een goed idee om een familie sessie te houden. Met alle sneeuw die was gevallen was het een mooie gelegenheid om naar buiten te gaan en foto's te maken van dit gezin in de sneeuw.

Kleine Bobbie was geweldig, een topmodel in de dop. Ze is pas 1,5 jaar maar ze had nauwelijks instructies nodig. Zo bewust van de camera. Ze kwam zelf kijken op de camera hoe ze erop stond. 'Even kijken naar Bobbetje!' Geen traan de hele ochtend. Een fantastische kleine meid. Met Sidney erbij had ik de mogelijkheid om een aantal geweldige foto's te maken van deze fantastische familie.

Ik heb een aantal van mijn favorieten geselecteerd. Veel plezier.

Wat gebeurd er in een land dat niet gewend is aan sneeuw? Juist chaos. We zijn in de derde week met sneeuw en nog altijd niet gewend. Terwijl iedereen droomde van een witte kerst ben we er nu officieel klaar mee. Met de sneeuw dan, want iedereen heeft schaatskoorts en dat willen we nog niet los laten. Maar terug naar de sneeuw. Ik ben zo blij dat ik een aantal jaar geleden winterbanden heb aangeschaft omdat ik een hekel had rijden in de sneeuw. Nu is het nog steeds niet een hobby maar wat een verschil met de zomerbanden waarmee ik van de weg afgleed. De moeite waard met de wetenschap dat het levens kan redden.

Maar dan gisteren toen uit het niets een hoeveelheid sneeuw viel die een van de ergste files tot gevolg had in de historie. In 10 minuten tijd viel 10 centimeter sneeuw. Het verkeer kwam tot een algehele halt. Ze hadden zelfs sneeuwschuivers nodig om de weg weer vrij te maken. Al kostte dat vijf uur voordat iemand dat bedacht.

De laatste files loste pas rond 02:00 uur 's nachts op. Ik herhaal 02:00 's nachts. Kun je je voorstellen dat je rond een uur of 05:00 naar huis rijdt en niet eerder thuis ben dan 2 uur in de ochtend? Je kunt geen kant op dan achter je stuur blijven zitten en naar de auto voor je staren. Geen eten of drinken bij je of een plek om naar de WC te gaan. Het KNMI kreeg er flink van langs omdat ze geen weer alarm hadden afgegeven. Nu maar hopen dat het de volgende keer beter gaat want ondanks dat ik zelf snel thuis was had ik het enorm te doen met al die mensen die vast zaten in de file.